Jesteśmy osobami ocalałymi z Holokaustu. Wielu z nas przebywało w gettach, a nawet tam się urodziło, inni się ukrywali. Boli nas stwierdzenie, Ĺźe „na początku Ĺťydzi zamknięci w gettach mieli lepiej niĹź Polacy na wolności”. Tymczasem dzieci nie miały tam szansy na samotne przeĹźycie. Umierały na ulicy z głodu i chorĂłb, lub, uciekając na stronę aryjską, ginęły za sprawą szmalcownikĂłw. PrzeĹźyli ci, ktĂłrzy odpowiednio wcześnie zostali z getta wyprowadzeni przez bohaterskich PolakĂłw i następnie przez nich ukrywani. BliĹźsza i dalsza rodzina ginęła, a uratowane dzieci nie znały ani jej losu, ani swojej toĹźsamości.

Dziś, jako osoby osiemdziesięcioletnie, spotykamy się z młodzieżą szkolną i opowiadając jej swoją historię dajemy świadectwo okrucieństwom wojny na terenie Polski. Naszą misją jest zapobieganie powtĂłrzeniu się w przyszłości podobnej tragedii oraz głoszenie przesłania „nigdy więcej”. Nie zgadzamy się na karanie nas za mĂłwienie prawdy.

Wyrażamy też głębokie zaniepokojenie budzeniem starych, pozornie uśpionych demonów: nacjonalizmu, nazizmu i antysemityzmu. Traktowanie ich jako politycznego paliwa jest niewybaczalnym błędem rządzących i obciąży ich historyczną odpowiedzialnością. Wzywamy, by się od takiego działania powstrzymali. Wzywamy też do stawiania oporu przeciw takiemu postępowaniu.