Gościliśmy rosyjskiego reĹźysera Maksima Szafirowa i Zygmunta Dzięciołowskiego, ktĂłry pełnił funkcję tłumacza. Maksim Szafirow pokazał nam swĂłj film dokumentalny „Holokaust to klej do tapet”.

Bohaterki filmu to siostry bliźniaczki, które do Moskwy przyjechały z prowincjonalnego miasteczka, gdzie mieszkały razem z matką. Ich wzajemne relacje są bardzo serdeczne, naznaczone troską o mamę, która przeszła poważną operację.

Jak to dziewczyny, lubią się śmiać, śpiewać, po prostu cieszą się Ĺźyciem. Mają nawet „swoje pięć minut”, i to nie byle gdzie, bo w moskiewskiej telewizji. Zbierają oklaski po rzewnej piosence o swojej miłości do matki. Widzimy je wśrĂłd kolegĂłw i koleĹźanek. W jednym z programĂłw telewizyjnych, odpowiadając na pytanie czym jest Holokaust stwierdziły, ze nic im to słowo nie mĂłwi, a po chwili dodały, Ĺźe to pewnie jest klej do tapet.

Własciwą odpowiedź na to pytanie nasze bohaterki znajdują podczas wycieczki do Oświęcimia. Zwiedzając z przewodniczką obóz zagłady są coraz bardziej przerażone, roztrzęsione, jedna z nich się załamuje - szlocha nerwowo, a siostra ją uspakaja.

Nasza widownia też jest przejęta i wzruszona, mimo dobrze nam znanych obrazów okrucieństwa i zbrodni czasu Holokaustu. W dyskusji po filmie pada stwierdzenie, że film ma duży walor edukacyjny. Bliźniaczki, wcześniej beztroskie i płoche, wracają do domu bogatsze o wiedzę, jakiej nie nabyły w szkole, ani w domu. Wydaje się, że doznane przeżycia uczynią je znacznie dojrzalszymi.